London Calling

Vorige week ons eerste weekendje weg, zonder de kids. Het was al een hele tijd geleden dat wij eens zonder de kids weggingen. Ik had er echt heel veel zin in en wil dan ook de leuke adresjes met jullie delen.
Onze eerste ochtend zijn we gestart in Notting Hill, een hele toffe beurt waar het leuk vertoeven is. Hier zijn we dan ook naar Portobello Road geweest en genoten van het marktje. Er waren spijtig genoeg nog heel wat mensen hun kraampjes aan het opzetten, maar wij hadden geen tijd te verliezen. We hadden voor onze drie dagen een redelijk strak schema, niet dat we echt geen tijd hadden om te genieten, maar we (lees dan vooral ik) wilden heel wat sightseeing doen.
Van Notting Hill was het richting Camden Town. Eerst een stevig stukje wandelen, langs Madame Tussauds en door Regent's Park. Net wanneer je de wijk Camden binnenwandelt zijn er al enkele leuke winkeltjes en eethuisjes. Eentje die mij echt wel is opgevallen is Oliver Bonas. Echt een leuke shop met heel wat hebbedingetjes, maar ook leuke boeken en mooie kledij. Echt een aanrader!

Camden Town is echt fantastisch! Er zijn een aantal leuke shops, maar vooral de sfeer is er echt super. En dan is er nog de foodmarket waar je dingen kan eten van over de hele wereld. Het leuke eraan is dat ze je bijna bij elk kraampje eerst een laten proeven, zo heb je toch een idee van wat ze serveren (en wat dus echt wel niet te (vr)eten is). Ik heb gekozen voor Colombiaans streetfood en het was echt overheerlijk! A steamed bun with pork belly, mmmmhhh, delicious!
Na het eten hebben we ons een weg gebaand door de stable market, je laat je gewoon leiden door de gangen van de oude paardenstallingen en overal zijn kleine gekke en eigenzinnige winkeltjes. Ze hebben er zelfs een Cereal killer café, een eethuisje waar je allerhande ontbijtgranen kan eten.
Na de middag zijn we in de richting de bekende winkelstraten gewandeld, al moet ik eerlijk zeggen dat ik toch wat teleurgesteld was (Sorry voor de Londense shopfanaten). Ik moet eerlijk toegeven dat ik op veel plaatsen teleurgesteld wordt. Je vindt echt heel moeilijk nog authentieke, superleuke, eigenzinnige winkeltjes. In elke stad it's just the same old shit. En ja, die winkelketens hebben soms ook wel leuke kledij, maar het is toch helemaal niet leuk om iedereen met hetzelfde aan te zien lopen. In Topshop (ook wel een keten, maar in België niet te vinden, dacht ik) toch een leuke cardigan gescoord en of course ook in Victoria's Secret enkele leuke items. Ik was dus toch wel happy, en mijn bankrekening ook!
We hadden er al een wandelingetje op zitten van zo'n 25 km dus was het tijd om vooral te genieten van een lekkere maaltijd. Ik had zelf wat blogs over Londen gelezen en was zo bij Tommi's burger joint gekomen. Echt supervriendelijke bediening en lekkere burgers.

Weer een illusie minder

Ik ben er het hart van in, maar wat doe je eraan? Ik heb de job niet, ik kon het niet geloven toen ik de mail las, heb 'm ook meer dan eens moeten lezen. Het drong echt niet door. Was ik echt kwijt wat ik zo graag wilde? Heb ik die sollicitatie dan zo verpest? Het moet wel. Feedback heb ik nog niet gekregen, het is vakantie en ik moet wachten tot volgende week, ik kan dus nog wat sudderen in onwetenheid en zelf de ergste scenario's uitvinden. Ik weet dat ik mezelf weer kapot zal piekeren, zijn dit eigenlijk allemaal voortekens dat ik het onderwijs achter mij moet laten. Ik kan toch moeilijk hetgeen opgeven wat ik zo graag doe? Ik krijg vaak positieve feedback, maar toch hebben ze nergens plaats voor mij.

Future?

'K moet eerlijk toegeven dat ik het wat onderschat heb, zo een blog bijhouden. Ik zag aan mijn laatste post dat het alweer een maandje geleden is dat ik nog iets gepost heb. Ja, ik heb 't toch wel onderschat. Ik heb zelfs nog heel wat foto's getrokken van mijn naaiwerkjes, maar deze staan er nog steeds niet op. Ik weet dat ik meer tijd zal moeten vrijmaken, wil ik deze blog laten slagen, gewoon voor mezelf, want dat is het nog steeds. Ik weet dat het voor mezelf belangrijk is dat ik af en toe schrijf.
Het is wel nogal druk geweest de laatste tijd, met de examens. Mensen denken altijd dat de examenperiode voor leerkrachten gewoon wat extra vakantie is, maar niets is minder waar. Aan het begin van de maand, net na de belangrijke dag, die trouwens een supergoed resultaat opleverde -ik ben geen drager-, kreeg ik al meteen mijn nieuwe uitdaging te horen: mijn vervangingsopdracht loopt ten einde, maar de plaats wordt opengesteld. Ik weet meteen weer hoe mijn studenten zich voelen voor hun examens, de zenuwen kwamen al meteen de kop opsteken. Ik heb enkele jaren al eens gesolliciteerd voor een job aan de hogeschool en dan kom je daar binnen voor het gesprek en zitten er daar een zestal mensen voor je neus die allemaal vragen op je afvuren. Vanavond is het zover! Ik mag opnieuw voor het vuurpeleton gaan staan. Samen met mijn vriend hebben we er al zoveel over gepraat, want we hadden natuurlijk andere plannen, maar we vinden allertwee dat dit een once in a lifeti'e opportunity is en dat ik ervoor moet gaan. Wordt het vanavond een nee gaan de andere plannen door. Er hangt dus zoveel vanaf, en eigenlijk verliezen we sowieso niet, maar toch... We laten de toekomt zowat afhangen van het lot en dan vraag ik me af of we dit wel moeten doen. Maar ja, waar stel ik mij geen vragen bij...So we'll see, keep your fingerspitzengefühl crossed!

The moment of truth

Ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn blog de laatste weken wat heb verwaarloosd. Opnieuw gaan werken, huishouden en de kindjes zorgen er toch voor dat ik bepaalde zaken opzijschuif. Ik had net twee weken verlof, maar heb eigenlijk maar één week echt niet gewerkt en dan moest ik natuurlijk de examens beginnen maken. Een klusje die toch niet zo snel geklaard bleek te zijn. Net zoals bij een les, moet je toch wel met heel veel zaken rekening houden.
Nu jah, met veel bezig zijn heeft mijn gedachten ook genoeg weggehouden met wat ik vandaag te weten zal komen. Niet dat ik er echt ganse nachten van wakker lig, maar sinds het eerste bezoek bij de professor zit het toch wel in lijn achterhoofd; ben ik drager van het kankergen of niet? Ik heb vannacht best goed geslapen, gisterenavond had ik het wat lastiger, kweet niet kwas precies wat emotioneel (al heeft manlief daar niks van gemerkt). Ook al heb ik het gen, ik weet 't, ik ben niet ziek, maar toch... Dan volgt een operatie (en met lijn werksituatie, wanneer kan ik dit plannen? Maar ja, nog niet aan denken, mss moet er helemaal niets gepland worden). La Madre was ook niet ziek en kijk zij mag het ook nog eens allemaal ondergaan, preventief weliswaar, maar er zijn leukere dingen in het leven - en dit is nog zacht uitgedrukt. Over een halfuurtje weet ik het verdikt, wordt het champagne of worden het tranen?

Most magical time of the year!?

Ohh wat is het druk geweest de laatste tijd. Eerst nog veel werken (en verlenging krijgen, woehoe :-)) en dan, dacht ik toch, eindelijk rust maar niets was minder waar. Met de feestdagen in aantocht heb je geen rust en zeker niet als kerstavond voor de eerste keer in je eigen huis doorgaat. En ik wilde echt dat het bij mij thuis was, maar eigenlijk had ik het beter toch aan iemand anders overgelaten. Ik ben echt een kerstmens en wilde het dus graag gezellig bij mij thuis, maar het resultaat is dat ik er gewoon amper van genoten heb. De dagen vooraf ben je de hele dag bezig met inkopen doen, en dit keer moet je niet alleen aan kadootjes denken, maar ook nog eens aan hapjes en drankjes en alles wat er bij komt kijken. Dan ben je er eindelijk klaar voor, tafel netjes gedekt, kadootje klaar, hapjes ready to go en dan stormt iedereen binnen en vliegt als gekken op de hapjes en drankjes dat je amper de tijd hebt om zelf eentje te nemen en pakjes vliegen je om de oren. Resultaat na een uurtje had ik hoofdpijn en voeld ik de moeheid van de laatste dagen z'n tol eisen. En weg was the magic! Ik hou zo van kerst al van toen ik een kind was keek er vol verwachting naar uit, maar ik moet eerlijk toegeven dat er elk jaar wat van de magie verdwijnt. Spijtig genoeg, want elk jaar wil ik er vollebak voor gaan, maar het is gewoon nooit meer hetzelfde. Voor dochterlief daarentegen was het wel magisch, alleen de overdosis pakjes maakt haar wat zot, maar anders is ze helemaal wat van de lichtjes en de kerstbomen en het knutselen met mama. En dan besef ik dat ik het allemaal voor haar doe. Voor haar moet het magisch zijn! En volgend jaar voor de kleine man, want van zijn eerste kerst zal hij zich wel niets meer herinneren.

Lazy Sunday

Het is al weer enkele weken geleden dat ik nog de tijd vond om nog iets te posten. Ja, nu ik weer ga werken, heb ik duidelijk veel minder tijd. Vééééél minder tijd, vooral dan om aan mijn hobby's en projectjes te spenderen. Want na het werk willen ook mijn lieve schatten nog wat tijd met de mama spenderen, dan wil ook manlief nog even wat tijd met z'n vrouw doorbrengen en dan moet ik ook nog ergens het huishouden zien in te plannen. Ik geef eerlijk toe dat het me af en toe wel wat teveel wordt... maar wat kan je er aan doen.
De job is echt superleuk. Ik moet eerlijk toegeven dat ik echt wel het noorden kwijt was na vorig schooljaar. Ik had er geen zin meer in en wist me even geen raad. Wilde ik nog wel lesgeven?? of wilde ik liever iets anders.... Het was me echt een raadsel en ik zat behoorlijk in de knoop. Maar dan kwam dat telefoontje en ik heb 'ja' gezegd en nu sta ik weer voor de klas en vind het zo fantastisch!! Ondertussen heb ik ook al telefoon gekregen dat de vervanging nog tot het einde van dit jaar, dus 2015, doorgaat, dus dat was ook alweer goed nieuws.
Zoonlief maakt het er ook niet altijd gemakkelijk op. Vorige week is hij elke nacht wel drie tot vier keer wakker gekomen of wilde hij gewoon niet meer slapen. Als manlief dan om 4u moet opstaan om te gaan werken, dan komt het volledig mij toe om me te ontfermen over zoonlief. Al slaap ik er af en toe blijkbaar ook door, zegt manlief me dan de volgende dag. Het tekort en slaap begint toch echt wel door te wegen. Maar daar komt vroeg of laat wel een einde aan, zeker?

Daar gaat mijn luilekkerleventje

Woehoe, ik heb werk!! Niet dat ik blij ben dat mijn luilekkerleventje voorbij is, maar... ik werd vandaag opgebeld om Engels te geven aan toekomstige leerkrachten en dit aan de hogeschool. Dit vind ik toch niet niks hoor... this was just an offer I could't refuse. Ik zie het wel zitten al zal het de komende weken hard werken worden en vooral een zoektocht naar een goede balans tussen het werk en het gezin. En dan zou ik ook graag nog een klein beetje tijd overhouden om me met mijn andere projectjes bezig te houden, want ik mag niet vergeten wat ik graag nog wil bereiken. Maarrrr, we gaan ervoor en we zullen wel zien wat er komt.