Aftellen tot de reis

ahhhaaa bijna op reis... Ik kan niet wachten, eindelijk een keer een beetje de zinnen verzetten en wat quality time. Dochterlief kan er ook niet over zwijgen, ze wil zo graag op reis en dan zal ze 'snemmen' en spelen op een speelplein en op 't springkasteel... Dat laatste ben ik wel biet zeker, maar dat 't leuk zal worden, dat is zeker. Ik ben echt benieuwd hoe de kleine man het zal stellen op z'n eerste reis. Het slapen en rustig zijn gaat al een stukje beter dan in het begin, maar het is nog altijd een baby die wat aandacht vraagt. Ik noem hem een knuffelbaby. We weten niet altijd wat er scheelt en waarom hij soms zo huilt, mss zijn het krampjes of boertjes... soms wel, soms ook niet. Soms maakt het ons onnozel, maar even later lacht hij-ik weet wel niet of het echt al bewust lachen is-naar je en dan smelt je weer.
Vorige week hadden we ook een afspraak bij kind en gezin en blijkt dat hij op een maand tijd toch al 5 cm gegroeid is en nu al 1,1kg bijgekomen is. Geen wonder dat hij veel wil drinken. Als je aan zus vraagt 'wat doet broer?', dan antwoordt ze 'slapen, wenen en drinken bij mama'. En ze heeft gelijk ook. Bepaalde dagen lijkt het ook voor mij alsof ik niks anders doe dan voeden. Hij drinkt nogal traag en dan valt hij ook af en toe nog eens in maf, en dan zit er soms nog geen 2 uur tussen de voedingen. 's Nachts wacht ik nu ook een beetje langer om hem eten te geven, want als ik meteen ga, drinkt hij toch maar moeizaam.

1+1 is geen 2

Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog iets gepost heb... Ik heb er nochtans nood aan om m'n overvolle hoofd af en toe een leeg te maken. Ik lig dan in m'n bed en bedenk waarover ik de volgende keer zal schrijven. Het wakker liggen duurt eigenlijk nooit erg lang. Sommige dingen die in boekjes vertelt worden blijken toch waar te zijn. Ondanks de onderbrekingen 's nachts om borstvoeding te geven, slaap ik best wel goed. Ik heb er zelfs moeite mee om wakker te worden -en te blijven, als ik borstvoeding moet geven. Ik denk dat ik het bij onze dochter niet had, nu ja, mss ben ik dat ook wel een beetje vergeten. wat ik wel al opgemerkt heb, is dat m'n brain toch wel af en toe last heeft van de vermoeidheid. Zoals vandaag bijvoorbeeld... Ik ben naar een film aan 't kijken en iemand wil bellen, maar ondertussen gaat de telefoon over en ik denk nog bij mezelf waarom neemt ze niet op. Onmogelijk want het bleek mijn eigen telefoon te zijn. Tegen de tijd dat ik het doorhad, was ik al te laat. En dit is niet het eerste voorval...
Het doet wel deugd om mijn gedachten wat op te schrijven, alleen is het soms zo moeilijk oM de tijd ervoor te vinden. Met twee kids is het echt wel drukker en ja dan wil ik nog dat mijn huisje er netjes bijligt en nog een kleedje naaien en nog... Ik weet dat ik ook wel keuzes moet maken, maar ja... De slaapkamer beneden is bijna klaar, nog maandag het vloertje leggen en dan is deze ook zo goed als klaar. Dit zal de hoeveelheid stof in huis ook weer ten goede komen.

Huilen, huilen, huilen...

Het is een zware dag... En dat is nog zacht uitgedrukt. Ik voel me gewoon kapot en kan elk moment in huilen uitbarsten (niet de eerste X vandaag). De vermoeidheid begint me duidelijk parten te spelen Zoonlief is spijtig genoeg geen zo'n rustige baby als z'n zus. Hij huilt zoooo vaak... Als hij drinkt aan de borst is hij (meestal) rustig, maar bijna meteen daarna begint hij te huilen, behalve als je hem bij je neemt. Maar ook dit is geen zekerheid, want hij heeft ook graag dat je rondloopt. Zo neemt hij dus redelijk veel tijd van je in beslag, en dan loopt er ook nog eens een peuter rond die ook de nodige aandacht eist. Je wordt er zo prikkelbaar door dat je gewoon niets meer kan verdragen. En iedereen in het gezin lijdt er dan gewoon onder.
Ik heb echt geen idee wat er met mijn kleine mannetje scheelt. Ik heb net een beetje op het internet zitten lezen, maar door de overvloed aan informatie, word je eigenlijk geen haar wijzer van ( mss zelfs het tegenovergestelde). Ik heb ook geen idee of dit mss gewoon heel normaal is voor baby's en mijn dochter mss een uitzondering was. Ik zal niet zeggen dat er nooit eens een dag of nacht was waarop ik met de handen in het haar zat over wat we konden doen om haar rustig te krijgen, maar met  ons zoontje is het eigenlijk van de eerst nacht al zo. Hij werd om 23u29 geboren dus verstond ik het ergens wel dat hij het helemaal niet leuk vond eenzaam en alleen in een bedje. Maar ook de tweede nacht was er helemaal niets dat hel kon sussen. Ik was ondertussen zo moe, want de eerste nacht heb ik natuurlijk amper geslapen met hem op m'n buik, dat ik tegen de ochtend amper nog kon functioneren. Ik heb dan maar de verpleegsters gevraagd om hem even mee te nemen, want ik voelde gewoon dat ik de controle zou verliezen. Ik zal niet zeggen dat het vanaf dan altijd zo erg geweest is, maar het zijn toch hele zware dagen. Dagen waarvan je enorm aan jezelf gaat twijfelen en waar ook je relatie onder lijdt. Ik hoop gewoon dat het gauw beter wordt.