London Calling

Vorige week ons eerste weekendje weg, zonder de kids. Het was al een hele tijd geleden dat wij eens zonder de kids weggingen. Ik had er echt heel veel zin in en wil dan ook de leuke adresjes met jullie delen.
Onze eerste ochtend zijn we gestart in Notting Hill, een hele toffe beurt waar het leuk vertoeven is. Hier zijn we dan ook naar Portobello Road geweest en genoten van het marktje. Er waren spijtig genoeg nog heel wat mensen hun kraampjes aan het opzetten, maar wij hadden geen tijd te verliezen. We hadden voor onze drie dagen een redelijk strak schema, niet dat we echt geen tijd hadden om te genieten, maar we (lees dan vooral ik) wilden heel wat sightseeing doen.
Van Notting Hill was het richting Camden Town. Eerst een stevig stukje wandelen, langs Madame Tussauds en door Regent's Park. Net wanneer je de wijk Camden binnenwandelt zijn er al enkele leuke winkeltjes en eethuisjes. Eentje die mij echt wel is opgevallen is Oliver Bonas. Echt een leuke shop met heel wat hebbedingetjes, maar ook leuke boeken en mooie kledij. Echt een aanrader!

Camden Town is echt fantastisch! Er zijn een aantal leuke shops, maar vooral de sfeer is er echt super. En dan is er nog de foodmarket waar je dingen kan eten van over de hele wereld. Het leuke eraan is dat ze je bijna bij elk kraampje eerst een laten proeven, zo heb je toch een idee van wat ze serveren (en wat dus echt wel niet te (vr)eten is). Ik heb gekozen voor Colombiaans streetfood en het was echt overheerlijk! A steamed bun with pork belly, mmmmhhh, delicious!
Na het eten hebben we ons een weg gebaand door de stable market, je laat je gewoon leiden door de gangen van de oude paardenstallingen en overal zijn kleine gekke en eigenzinnige winkeltjes. Ze hebben er zelfs een Cereal killer café, een eethuisje waar je allerhande ontbijtgranen kan eten.
Na de middag zijn we in de richting de bekende winkelstraten gewandeld, al moet ik eerlijk zeggen dat ik toch wat teleurgesteld was (Sorry voor de Londense shopfanaten). Ik moet eerlijk toegeven dat ik op veel plaatsen teleurgesteld wordt. Je vindt echt heel moeilijk nog authentieke, superleuke, eigenzinnige winkeltjes. In elke stad it's just the same old shit. En ja, die winkelketens hebben soms ook wel leuke kledij, maar het is toch helemaal niet leuk om iedereen met hetzelfde aan te zien lopen. In Topshop (ook wel een keten, maar in België niet te vinden, dacht ik) toch een leuke cardigan gescoord en of course ook in Victoria's Secret enkele leuke items. Ik was dus toch wel happy, en mijn bankrekening ook!
We hadden er al een wandelingetje op zitten van zo'n 25 km dus was het tijd om vooral te genieten van een lekkere maaltijd. Ik had zelf wat blogs over Londen gelezen en was zo bij Tommi's burger joint gekomen. Echt supervriendelijke bediening en lekkere burgers.

Weer een illusie minder

Ik ben er het hart van in, maar wat doe je eraan? Ik heb de job niet, ik kon het niet geloven toen ik de mail las, heb 'm ook meer dan eens moeten lezen. Het drong echt niet door. Was ik echt kwijt wat ik zo graag wilde? Heb ik die sollicitatie dan zo verpest? Het moet wel. Feedback heb ik nog niet gekregen, het is vakantie en ik moet wachten tot volgende week, ik kan dus nog wat sudderen in onwetenheid en zelf de ergste scenario's uitvinden. Ik weet dat ik mezelf weer kapot zal piekeren, zijn dit eigenlijk allemaal voortekens dat ik het onderwijs achter mij moet laten. Ik kan toch moeilijk hetgeen opgeven wat ik zo graag doe? Ik krijg vaak positieve feedback, maar toch hebben ze nergens plaats voor mij.

Future?

'K moet eerlijk toegeven dat ik het wat onderschat heb, zo een blog bijhouden. Ik zag aan mijn laatste post dat het alweer een maandje geleden is dat ik nog iets gepost heb. Ja, ik heb 't toch wel onderschat. Ik heb zelfs nog heel wat foto's getrokken van mijn naaiwerkjes, maar deze staan er nog steeds niet op. Ik weet dat ik meer tijd zal moeten vrijmaken, wil ik deze blog laten slagen, gewoon voor mezelf, want dat is het nog steeds. Ik weet dat het voor mezelf belangrijk is dat ik af en toe schrijf.
Het is wel nogal druk geweest de laatste tijd, met de examens. Mensen denken altijd dat de examenperiode voor leerkrachten gewoon wat extra vakantie is, maar niets is minder waar. Aan het begin van de maand, net na de belangrijke dag, die trouwens een supergoed resultaat opleverde -ik ben geen drager-, kreeg ik al meteen mijn nieuwe uitdaging te horen: mijn vervangingsopdracht loopt ten einde, maar de plaats wordt opengesteld. Ik weet meteen weer hoe mijn studenten zich voelen voor hun examens, de zenuwen kwamen al meteen de kop opsteken. Ik heb enkele jaren al eens gesolliciteerd voor een job aan de hogeschool en dan kom je daar binnen voor het gesprek en zitten er daar een zestal mensen voor je neus die allemaal vragen op je afvuren. Vanavond is het zover! Ik mag opnieuw voor het vuurpeleton gaan staan. Samen met mijn vriend hebben we er al zoveel over gepraat, want we hadden natuurlijk andere plannen, maar we vinden allertwee dat dit een once in a lifeti'e opportunity is en dat ik ervoor moet gaan. Wordt het vanavond een nee gaan de andere plannen door. Er hangt dus zoveel vanaf, en eigenlijk verliezen we sowieso niet, maar toch... We laten de toekomt zowat afhangen van het lot en dan vraag ik me af of we dit wel moeten doen. Maar ja, waar stel ik mij geen vragen bij...So we'll see, keep your fingerspitzengefühl crossed!

The moment of truth

Ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn blog de laatste weken wat heb verwaarloosd. Opnieuw gaan werken, huishouden en de kindjes zorgen er toch voor dat ik bepaalde zaken opzijschuif. Ik had net twee weken verlof, maar heb eigenlijk maar één week echt niet gewerkt en dan moest ik natuurlijk de examens beginnen maken. Een klusje die toch niet zo snel geklaard bleek te zijn. Net zoals bij een les, moet je toch wel met heel veel zaken rekening houden.
Nu jah, met veel bezig zijn heeft mijn gedachten ook genoeg weggehouden met wat ik vandaag te weten zal komen. Niet dat ik er echt ganse nachten van wakker lig, maar sinds het eerste bezoek bij de professor zit het toch wel in lijn achterhoofd; ben ik drager van het kankergen of niet? Ik heb vannacht best goed geslapen, gisterenavond had ik het wat lastiger, kweet niet kwas precies wat emotioneel (al heeft manlief daar niks van gemerkt). Ook al heb ik het gen, ik weet 't, ik ben niet ziek, maar toch... Dan volgt een operatie (en met lijn werksituatie, wanneer kan ik dit plannen? Maar ja, nog niet aan denken, mss moet er helemaal niets gepland worden). La Madre was ook niet ziek en kijk zij mag het ook nog eens allemaal ondergaan, preventief weliswaar, maar er zijn leukere dingen in het leven - en dit is nog zacht uitgedrukt. Over een halfuurtje weet ik het verdikt, wordt het champagne of worden het tranen?