Most magical time of the year!?

Ohh wat is het druk geweest de laatste tijd. Eerst nog veel werken (en verlenging krijgen, woehoe :-)) en dan, dacht ik toch, eindelijk rust maar niets was minder waar. Met de feestdagen in aantocht heb je geen rust en zeker niet als kerstavond voor de eerste keer in je eigen huis doorgaat. En ik wilde echt dat het bij mij thuis was, maar eigenlijk had ik het beter toch aan iemand anders overgelaten. Ik ben echt een kerstmens en wilde het dus graag gezellig bij mij thuis, maar het resultaat is dat ik er gewoon amper van genoten heb. De dagen vooraf ben je de hele dag bezig met inkopen doen, en dit keer moet je niet alleen aan kadootjes denken, maar ook nog eens aan hapjes en drankjes en alles wat er bij komt kijken. Dan ben je er eindelijk klaar voor, tafel netjes gedekt, kadootje klaar, hapjes ready to go en dan stormt iedereen binnen en vliegt als gekken op de hapjes en drankjes dat je amper de tijd hebt om zelf eentje te nemen en pakjes vliegen je om de oren. Resultaat na een uurtje had ik hoofdpijn en voeld ik de moeheid van de laatste dagen z'n tol eisen. En weg was the magic! Ik hou zo van kerst al van toen ik een kind was keek er vol verwachting naar uit, maar ik moet eerlijk toegeven dat er elk jaar wat van de magie verdwijnt. Spijtig genoeg, want elk jaar wil ik er vollebak voor gaan, maar het is gewoon nooit meer hetzelfde. Voor dochterlief daarentegen was het wel magisch, alleen de overdosis pakjes maakt haar wat zot, maar anders is ze helemaal wat van de lichtjes en de kerstbomen en het knutselen met mama. En dan besef ik dat ik het allemaal voor haar doe. Voor haar moet het magisch zijn! En volgend jaar voor de kleine man, want van zijn eerste kerst zal hij zich wel niets meer herinneren.

Lazy Sunday

Het is al weer enkele weken geleden dat ik nog de tijd vond om nog iets te posten. Ja, nu ik weer ga werken, heb ik duidelijk veel minder tijd. Vééééél minder tijd, vooral dan om aan mijn hobby's en projectjes te spenderen. Want na het werk willen ook mijn lieve schatten nog wat tijd met de mama spenderen, dan wil ook manlief nog even wat tijd met z'n vrouw doorbrengen en dan moet ik ook nog ergens het huishouden zien in te plannen. Ik geef eerlijk toe dat het me af en toe wel wat teveel wordt... maar wat kan je er aan doen.
De job is echt superleuk. Ik moet eerlijk toegeven dat ik echt wel het noorden kwijt was na vorig schooljaar. Ik had er geen zin meer in en wist me even geen raad. Wilde ik nog wel lesgeven?? of wilde ik liever iets anders.... Het was me echt een raadsel en ik zat behoorlijk in de knoop. Maar dan kwam dat telefoontje en ik heb 'ja' gezegd en nu sta ik weer voor de klas en vind het zo fantastisch!! Ondertussen heb ik ook al telefoon gekregen dat de vervanging nog tot het einde van dit jaar, dus 2015, doorgaat, dus dat was ook alweer goed nieuws.
Zoonlief maakt het er ook niet altijd gemakkelijk op. Vorige week is hij elke nacht wel drie tot vier keer wakker gekomen of wilde hij gewoon niet meer slapen. Als manlief dan om 4u moet opstaan om te gaan werken, dan komt het volledig mij toe om me te ontfermen over zoonlief. Al slaap ik er af en toe blijkbaar ook door, zegt manlief me dan de volgende dag. Het tekort en slaap begint toch echt wel door te wegen. Maar daar komt vroeg of laat wel een einde aan, zeker?

Daar gaat mijn luilekkerleventje

Woehoe, ik heb werk!! Niet dat ik blij ben dat mijn luilekkerleventje voorbij is, maar... ik werd vandaag opgebeld om Engels te geven aan toekomstige leerkrachten en dit aan de hogeschool. Dit vind ik toch niet niks hoor... this was just an offer I could't refuse. Ik zie het wel zitten al zal het de komende weken hard werken worden en vooral een zoektocht naar een goede balans tussen het werk en het gezin. En dan zou ik ook graag nog een klein beetje tijd overhouden om me met mijn andere projectjes bezig te houden, want ik mag niet vergeten wat ik graag nog wil bereiken. Maarrrr, we gaan ervoor en we zullen wel zien wat er komt.

Het houdt maar niet op...

Ik weet niet hoe ik me voel. Aan de ene kant ben ik blij dat ik nog steeds thuis ben, maar aan de andere kant zou ik toch graag weer aan het werk zijn. Ik begrijp echt niet waarom het nu al twee keer misloopt, dat ik na mijn zwangerschap aan de kant wordt gezet. Ik ben het zo beu dat onderwijs, ik doe de job nog altijd graag, maar die zoektocht steeds naar een job en dan de zovele sollicitaties waarvan je dan amper een antwoord krijgt. Ik heb gewoon geen zin om eraan te beginnen. Het stond op mijn to do-lijstje voor deze week, maar ik heb noch de energie noch de zin ervoor. Ik zei het nut er niet van in en ik weet dat ik niet bij de pakken mag blijven zitten, maar ik heb het echt eventjes gehad ermee.
En dan net vandaag gaat het op het nieuws (voor de zoveelste keer) over het tekort aan leerkrachten en hoe de minister het beroep aantrekkelijker wil maken. Laat me niet lachen, hoeveel keer heb ik dit al gehoord. Ik sta nu 7 jaar in het onderwijs, 7 jaar en ik hoor al 7 jaar dat het beroep aantrekkelijker moet worden gemaakt. Ze hebben al flink hun best gedaan want zie waar ik sta, NERGENS!
Ik wil wel wat anders doen, ik heb zoveel plannen in mijn hoofd, maar soms lukt het gewoon niet om ze uit te voeren. De ene dag zie ik alles vol goede moed tegemoet en de andere dag lijkt het alsof ik helemaal leeggezogen ben. Ik wil zoveel doen, maak zoveel plannen, maar vind niet altijd de tijd en zin ervoor. Misschien maak ik ook wel te veel plannen, waardoor ik gewoon tilt sla en niet weet aan wat eerst te beginnen. Ik vergeet soms nog dat ik ook een gezin en huishouden heb. Maar er is nog iets... het grootste probleem dat ik te weinig in mezelf geloof. Ik moet er in geloven dat ik iets nieuws kan bereiken en mijn plannen gewoon uitvoeren. Wie niet waagt, die niet wint, zegt het spreekwoord toch.

This makes me so happy

Deze ochtend waren mijn twee lieve schatten weer schitterend (ondanks het vroege uur dat ze mij uit mijn bed haalden). Ik smelt echt volledig als ik zie hoe mooi de interactie is tussen die twee. Grote zus zit dan honderduit te vertellen tegen kleine broer en hij lacht dan zo vertederend. Het is echt geweldig! Een lach en een plaatje waar geen geld van de wereld tegen op kan. Het is aan deze momenten dat je moet denken wanneer het even wat minder gaat. Wat hou ik toch van m'n lieve schatjes!

sleepy mommy

De onderbroken nachten beginnen zwaar door te wegen. 'K weet niet hoe het komt, maar ik kan een hele tijd doorgaan zonder dat ik me echt moe te voel en dan na een paar weken (soms maanden) is het daar plots, ik voel me zo moe. En hoeveel ik ook slaap, ik kan geen slaap in halen. Eigenlijk haal je ook nooit slaap in, het is beter om elke dag op hetzelfde tijdstip te gaan slapen en op hetzelfde tijdstip op te staan (hoe laat je dus ook in je bed kroop).
Mijn kleine man sliep al behoorlijk flink, de eerste keer kwam hij wakker zo rond 3-4u 's nachts en dan nog eens rond 6u. Maar nu komt hij al om 1u en dan nog eens om 3u en dan om 5-6u en als ik dan nog pech heb (wat de laatste week zowat elke dag was), dan is grote zus daar ook vanaf 6u30. "Mamaaaa, ik heb flink geslapen!" Ohhhh, please, neen, het is nog veel te vroeg om naar school te gaan. Maar tegen dan is broer ook alweer wakker... En dan beslis ik maar om op staan, want van slapen zal toch niks meer in huis komen. Hij ligt dan naast mij te knorren en dan slaat hij met z'n hand tegen mijn hoofd of dan voel je dat je net in slaap zal vallen en denk je 'oh neen, ik moet opletten want die kleine man ligt hier bij mij', dus jah dan zit er maar één iets op en dat is opstaan.
Het voordeel van zulke vroege dagen is dat je redelijk veel gedaan krijgt op een dag, rekening houdende met de vele voedingspauzes. Het nadeel als je 's middags na een voeding nog even in de zetel blijft hangen, dan voel je de vermoeidheid toeslaan. En ook dan is dat kleine stemmetje er weer 'oh neen, nu mag je niet slapen, want straks moet je je dochter van school halen'. En zo blijf je natuurlijk met een groot slaaptekort zitten.

setje slaapzakje en dekentjes

Black Monday

Oh neen... Ramp...mijn allerlaatste dag van mijn officiële zwangershapsverlof. Ik heb nog helemaal geen zin om mijn kleine lieve schat (en mijn grotere schatten) alleen te laten, zeker omdat ik nog steeds borstvoeding geef en ik daar graag nog even mee wil doorgaan. En voor mij is borstvoeding echt wel BORSTvoeding, ik geniet enorm van het moment met min zoontje. Misschien is dat ook omdat ik weet dat het na deze periode echt wel een afgesloten hoofdstuk is.
Ik heb 't eigenlijk behoorlijk naar mijn zin, want ik heb nu eindelijk tijd om me met vanalles en nog wat bezig te houden. Mijn kleine man z'n kamer begint eindelijk vorm te krijgen, receptjes uitproberen, ik heb al heel wat naaiwerk verricht (foto's volgen zo snel mogelijk) en ik heb tijd om te schrijven.
Ik moet natuurlijk nog niet echt gaan werken morgen want Juuujj ik ben leerkracht en na 7 jaar in het onderwijs heb ik nog steeds geen eigen plekje veroverd (en heb ik vorig schooljaar ontdekt dat ik ook nog helemaal nergens sta, want ohhh :-) wat zit dat onderwijssysteem toch fantastisch in elkaar). Nu ja het geeft mij wel de mogelijkheid om nog iets langer te laten genieten, maar dit heeft natuurlijk wel een prijskaartje (lees: inkomsten worden gehalveerd als ik werkloos ben). En dan kan ik niet echt van genieten spreken want ondanks dat ik niks liever zou willen dan gewoon thuisblijven, het wringt...gewoon ja omdat ik toch wel van een comfortabel leventje houd en dat ik vooral mijn allergrootste hobby reizen niet graag zou willen opgeven. Dus jah, wat er komt dat weet ik nog niet, dat het weer spannend wordt des te meer.

De kamer begint vorm te krijgen...

Het is weer van moeten...

Ik kan het echt niet helpen, maar ik ben een lijstjes-mens. Je kent dat wel van die to do-lijstjes, wel ik maak er tientallen. Nog raar dat ik geen to do-lijstje maak van mijn to do-lijstjes :-). Soms is het echt ongelofelijk. Ik voel me er wel beter door om alles op te schrijven, zo is het uit mijn brein (of toch voor eventjes). Het probleem alleen bij mij is dat ik dan het gevoel heb dat ik nog dit MOET doen en dat ook nog MOET doen. Alles wordt gewoon een MOET-opdracht en sommige dingen zijn nu eenmaal dingen die je doet om te ontspannen of omdat je ervan geniet. Maar ik betrap mezelf erop dat ik die leuke dingen, zoals sporten of een lekkere maaltijd bereiden, zelfs ga zien als iets dat ik MOET doen. Het is gewoon niet leuk en ik weet het gewoon van mezelf. Ik plan ook soms zo veel dat ik wil doen op een dag, dat het gewoon niet mogelijk is om dit allemaal te verwezenlijken, zeker niet met 2 kleine kids. Ik raak dan zo over mijn toeren en probeer alles snel te doen, maar dat helpt gewoon niet, want dan brandt de soep aan en wat heb je daar dan aan. En het erge aan dit alles: ik weet het gewoon van mezelf, maar ik kan het toch niet stoppen en doe het telkens opnieuw. Dan denk ik bij mezelf: wat als ik straks weer moet gaan werken? Wat zal ik dan doen?
Ik wil gewoon hebben dat alles perfect is: een netjes gepoetst huis, lekker eten, nog eens wat koekjes bakken, ondertussen nog wat kleertjes maken, sporten... het is gewoon niet mogelijk. Het leven is niet perfect. En ik moet mezelf gewoon af en toe eventjes tot een halt roepen (of mijn vriend doet het voor mij) en weer even op adem komen.

try to think positive

Vandaag kregen we te horen dat de borstkanker die ooit mijn moeder klein probeerde te krijgen wel degelijk erfelijk is. Dit wil zeggen dat zowel mijn zus, ikzelf als mijn broer 50 % kans hebben dat wij ook drager zijn van het gen. Mijn zus werd deze morgen getest en weet over 6 weken meer. Ikzelf laat me over 6 weken testen en dan worden hét nog eens 6 spannende weken. Als we drager zijn van het gen hebben wij 60 tot 80% meer kans om borstkanker te ontwikkelen dan een gewoon mens en dat maakt het toch wel erg bangelijk.
Als ik dan denk aan mijntje kleine kids dan springen de tranen in mijn ogen. Wat als? Ik weet dat ik nog helemaal niets weet en dat ik dus zeker zo ver nog niet moet denken, maar soms spookt het toch door je hoofd. Als we echt drager zijn, bestaan er een aantal opties voor ons: niks doen en gewoon nauwgezet op controle gaan, baarmoeder en eierstokken wegnemen en dan kan je ook nog preventief de borsten laten wegnemen. Eierstokken en baarmoedér laten wegnemen, het klinkt niét aangenaam, maar daar kan ik nog mee leven, bovendien vermindert het risico enorm. De borsten wegnemen vind ik echt over the top scary. Ik denk niet dat ik het over mijn hart krijg om dat te doen, ze zijn echt belangrijk voor mij en voor manlief ( al weet ik zeker dat hij achter mijn beslissing zou staan). Mijn borsten hebben ervoor gezorgd en zorgen nu nog (want mijn klein mannetje is nog niet eens 3 maanden oud) voor dat ik mijn kindjes kan grootbrengen. Ze vervullen hun basisrol want dat is waarvoor ze in de eerste plaats dienen. En om daar dan afscheid van te nemen... Ik mag er niet aan denken. We moeten gewoon positief denken - en als er toch iéts is, we zijn er tenminste vroeg bij.

Morgen is het the day...

Enkele maanden terug hadden mijn moeder en zus een afspraak bij een professor/oncoloog om na te gaan of borstkanker in onze familie erfelijk is en of mijn zus en ik doen moeten oppassen... Twee weken heb ik dan te horen gekregen van hen dat de oorzaak van de borstkanker bij mijn moeder gevonden is en dat mijn zus maar liefst 50% kans erop heeft. Zij wisten het al iets langer maar wilden mij niét ongerust maken, zeker nu hét kleintje er is. Ik moet eerlijk toegeven dat ik e de laatste weken al vaak aan gedacht heb, wat als...? Ik weet wel je hoeft niét te piekeren over zaken die er nog niét zijn, en dat heb ik ook (nog) niet gedaan, ik lig er niet wakker van (was doordat ik zo moe ben van de borstvoeding 's nachts ;-) ), maar ik ben er wel mee bezig. En morgen is het dus dé dag, morgen krijgen ze meer uitleg en gaan ze dus ook een afspraak voor mij maken. Want als mij. Zus 50% kan heeft, heb ik dan die andere 50 %? Ik vind het allemaal best wel eng! En dat zeg ik niet vaak, maar ik denk dan aan mijn twee kleine lieve schaapjes en wil ze absoluut niet moeten missen. Ze zijn ook nog zo klein. Hoe ouder ik word, hoe meer ik ook besef wat het voor mijn moeder geweest moet zijn. Ik begrijp wel niet waarom ze niet wat positiever in het leven staat, waarom ze niet meer geniet van het leven. Als je zo'n ziekte overwonnen heb, zou je alles toch iet beter moeten relativeren. Soms herken ik echt mezelf in mijn moeder of mijn moeder in mezelf en van sommige zaken ben ik daar echt niet blij mee. Versta me zeker niet verkeerd, ik zie mijn moeder zeer graag en we komen goed overeen, maar iedereen heeft zo van die kantjes en ik heb ook van die kantjes en sommige daarvan heb ik zonder twijfel van haar geërfd.

Only a mom knows the feeling...

Life isn't perfect but share it with the peoplewho are perfect for you

Life at a calm and quiet pace

't Leven gaat heel rustig z'n gangetje. Ik geniet (eindelijk) van het thuis zijn en van mijn gezinnetje. 'k had dit al veel eerder moeten doen. Huisje aan de kant doen, lekker eten maken, wat naaien ('k moet dringend eens een paar foto's posten), en gewoon dingen doen waar ik anders de tijd niet voor vind. Zo heb ik eindelijk de kleerkast eens goed uitgemest, want ik ben op dat vlak nogal een hoarder.  En daarmee bedoel ik gewoon dat ik moeilijk dingen kan wegdoen, ik denk altijd dat het nog ooit eens van pas zal komen, maar ooit is eigenlijk nooit. Ik heb dan ook deze keer gewoon alles in een zak gestoken en breng het morgen weg. Ik moet eerlijk zeggen, de kast ziet er veel beter uit. Maar ik ben nog niet klaar met mijn missie, want ervzijn nog wel plekken in het huis die nodig een opruimbeurt verdienen.
En zoonlief voelt mee met mama, want de laatste week is hij echt wel een zelfstandig slapertje geworden. Hij heeft ons wel nog af en toe eens nodig, maar hij kan ook al een beetje op zichzelf liggen en zich bezig houden (of slapen) en dat was vroeger echt geen optie. Het geeft je direct wat meer ademruimte en dat doet echt deugd. Hij wordt al zo groot, ik kan het bijna niet geloven, maar hij is al 2 maand geweest. Wat vliegt de tijd, en zeker bij een tweede. Ik besef dat ik echt gewoon de tijd moet nemen om te genieten van de momentjes met mijn kindjes because time really flies.

It's over...

Het is alweer voorbij... We zijn weer thuis 😒. Al was het met een paar ups en downs, het was toch een mooie en vooral deugddoende vakantie. We hebben vooral veel quality time gehad. Onze kleine man heeft er, volgens mij ook wel deugd van gehad (ofwel beeld ik mij dat in) want hij heeft toch een bepaald patroontje ontwikkeld nu en daar ben ik toch wel blij voor. Er waren wel enkele dagen waar we met de handen in het haar zaten als hij maar niet tevreden kon gesteld worden, maar kan je het hel kwalijk nemen als het 30° is? Eenmaal wisten we ons echt geen raad en heeft hij zo'n 45 min onophoudelijk gehuild, rondwandelen was niet goed en hij wilde niet drinken. Dan gaat er toch wel,vanalles door je hoofd. De traantjes bij de mama komen dan ook al eens naar boven, ik kan het dan echt niet helpen, maar het wordt mij dan teveel en dan verlies ik het eventjes. Gelukkig heb ik een supermannetje die me er dan weer bovenop helpt, want de laatste maanden is het allemaal nogal veel geweest. Maar ik denk dat ik het allemaal eindelijk een plaatsje heb kunnen geven, it's not worth it of they are not worth it!

What happens at night, stays at night

Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog iets gepost heb, maar we zijn dan ook op reis en op de eerste camping was er geen internet. Dat is eigenlijk ook een keer goed, een keertje een detox van alle technologie kan geen kwaad, want eigenlijk doet het meer kwaad dan goed.
De vakantie verloopt niet helemaal zoals gepland... Het begon al slecht met een hevig onweer de eerst nacht en een stormpje de tweede nacht, waardoor manlief twee nacht meer buiten dan binnen heeft doorgebracht om ervoor te zorgen dat wij droog bleven. Daarna hebben we genoten van een paar mooie Spaanse dagen, al zorgde onze kleine man voor de nodige frustratie. Ik moet eerlijk toegeven het is al heel wat beter dan in het begin, maar er is nog steeds heel wat ruimte voor verbetering. Het is even een struggle om hem 's avonds in slaap te krijgen, maar daarna maakt hij normaal wel twee blokjes van vier uur 😀! Maar om vijf of zes uur is hij, ik weet niet, wakker(?), hij maakt heel wat lawaai, een soort gegrom, afgewisseld met wat wenen en af en toe in slaap vallen, maar wil absoluut niet meer slapen. Dit zorgt ervoor dat manlief bijna elke ochtend rond halfzeven op de wandel gaat want dan heeft hij geen probleem om nog een dutje te doen. Ook ik heb dit vandaag ondervonden want vanochtend was ik uitverkoren😗. Toen manlief duidelijk maakte dat het wel een keertje mijn beurt was.... Superpissed was ik.... Stel je voor het is nog wat donker, superstil, koud (vannacht was het echt superkoud) en daar loop jij dan, met een baby, een wandelingetje doen, terwijl je niets liever wil dan in je lekker warme bedje te liggen. Ohh man...de nachten en vroege ochtenden zijn echt zwaar en dat merk je ook aan elkaar, vandaar 'what happens at night, stays at night'. Je bent gewoon allertwee jezelf niet als je uit je slaap wakker wordt gemaakt en dan zeg je nogal eens dingen, zolang je het 's morgens maar beseft....

Aftellen tot de reis

ahhhaaa bijna op reis... Ik kan niet wachten, eindelijk een keer een beetje de zinnen verzetten en wat quality time. Dochterlief kan er ook niet over zwijgen, ze wil zo graag op reis en dan zal ze 'snemmen' en spelen op een speelplein en op 't springkasteel... Dat laatste ben ik wel biet zeker, maar dat 't leuk zal worden, dat is zeker. Ik ben echt benieuwd hoe de kleine man het zal stellen op z'n eerste reis. Het slapen en rustig zijn gaat al een stukje beter dan in het begin, maar het is nog altijd een baby die wat aandacht vraagt. Ik noem hem een knuffelbaby. We weten niet altijd wat er scheelt en waarom hij soms zo huilt, mss zijn het krampjes of boertjes... soms wel, soms ook niet. Soms maakt het ons onnozel, maar even later lacht hij-ik weet wel niet of het echt al bewust lachen is-naar je en dan smelt je weer.
Vorige week hadden we ook een afspraak bij kind en gezin en blijkt dat hij op een maand tijd toch al 5 cm gegroeid is en nu al 1,1kg bijgekomen is. Geen wonder dat hij veel wil drinken. Als je aan zus vraagt 'wat doet broer?', dan antwoordt ze 'slapen, wenen en drinken bij mama'. En ze heeft gelijk ook. Bepaalde dagen lijkt het ook voor mij alsof ik niks anders doe dan voeden. Hij drinkt nogal traag en dan valt hij ook af en toe nog eens in maf, en dan zit er soms nog geen 2 uur tussen de voedingen. 's Nachts wacht ik nu ook een beetje langer om hem eten te geven, want als ik meteen ga, drinkt hij toch maar moeizaam.

1+1 is geen 2

Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog iets gepost heb... Ik heb er nochtans nood aan om m'n overvolle hoofd af en toe een leeg te maken. Ik lig dan in m'n bed en bedenk waarover ik de volgende keer zal schrijven. Het wakker liggen duurt eigenlijk nooit erg lang. Sommige dingen die in boekjes vertelt worden blijken toch waar te zijn. Ondanks de onderbrekingen 's nachts om borstvoeding te geven, slaap ik best wel goed. Ik heb er zelfs moeite mee om wakker te worden -en te blijven, als ik borstvoeding moet geven. Ik denk dat ik het bij onze dochter niet had, nu ja, mss ben ik dat ook wel een beetje vergeten. wat ik wel al opgemerkt heb, is dat m'n brain toch wel af en toe last heeft van de vermoeidheid. Zoals vandaag bijvoorbeeld... Ik ben naar een film aan 't kijken en iemand wil bellen, maar ondertussen gaat de telefoon over en ik denk nog bij mezelf waarom neemt ze niet op. Onmogelijk want het bleek mijn eigen telefoon te zijn. Tegen de tijd dat ik het doorhad, was ik al te laat. En dit is niet het eerste voorval...
Het doet wel deugd om mijn gedachten wat op te schrijven, alleen is het soms zo moeilijk oM de tijd ervoor te vinden. Met twee kids is het echt wel drukker en ja dan wil ik nog dat mijn huisje er netjes bijligt en nog een kleedje naaien en nog... Ik weet dat ik ook wel keuzes moet maken, maar ja... De slaapkamer beneden is bijna klaar, nog maandag het vloertje leggen en dan is deze ook zo goed als klaar. Dit zal de hoeveelheid stof in huis ook weer ten goede komen.

Huilen, huilen, huilen...

Het is een zware dag... En dat is nog zacht uitgedrukt. Ik voel me gewoon kapot en kan elk moment in huilen uitbarsten (niet de eerste X vandaag). De vermoeidheid begint me duidelijk parten te spelen Zoonlief is spijtig genoeg geen zo'n rustige baby als z'n zus. Hij huilt zoooo vaak... Als hij drinkt aan de borst is hij (meestal) rustig, maar bijna meteen daarna begint hij te huilen, behalve als je hem bij je neemt. Maar ook dit is geen zekerheid, want hij heeft ook graag dat je rondloopt. Zo neemt hij dus redelijk veel tijd van je in beslag, en dan loopt er ook nog eens een peuter rond die ook de nodige aandacht eist. Je wordt er zo prikkelbaar door dat je gewoon niets meer kan verdragen. En iedereen in het gezin lijdt er dan gewoon onder.
Ik heb echt geen idee wat er met mijn kleine mannetje scheelt. Ik heb net een beetje op het internet zitten lezen, maar door de overvloed aan informatie, word je eigenlijk geen haar wijzer van ( mss zelfs het tegenovergestelde). Ik heb ook geen idee of dit mss gewoon heel normaal is voor baby's en mijn dochter mss een uitzondering was. Ik zal niet zeggen dat er nooit eens een dag of nacht was waarop ik met de handen in het haar zat over wat we konden doen om haar rustig te krijgen, maar met  ons zoontje is het eigenlijk van de eerst nacht al zo. Hij werd om 23u29 geboren dus verstond ik het ergens wel dat hij het helemaal niet leuk vond eenzaam en alleen in een bedje. Maar ook de tweede nacht was er helemaal niets dat hel kon sussen. Ik was ondertussen zo moe, want de eerste nacht heb ik natuurlijk amper geslapen met hem op m'n buik, dat ik tegen de ochtend amper nog kon functioneren. Ik heb dan maar de verpleegsters gevraagd om hem even mee te nemen, want ik voelde gewoon dat ik de controle zou verliezen. Ik zal niet zeggen dat het vanaf dan altijd zo erg geweest is, maar het zijn toch hele zware dagen. Dagen waarvan je enorm aan jezelf gaat twijfelen en waar ook je relatie onder lijdt. Ik hoop gewoon dat het gauw beter wordt.

heisa rond reclamecampagne

Wat een heisa rond de reclamecampagne van een of ander merk van buggy's. Ik had er gisteren al over gelezen maar vandaag gaat het er opnieuw over in de kranten. Oké het model in kwestie draagt mss weinig kleren (zo ga ik helemaal niet lopen, maar in België is het dan ook zelden superwarm) maar waarom gaan mensen zich zo opwinden over zulke zaken. Sommigen gaan zelfs nog een stapje verder las ik gisteren en stellen zelfs in vraag of het wel veilig is om met je spruit in de buggy te gaan lopen... Stel dat je voorwiel in een put vast komt te zitten of vangt je kind niet te veel wind ??? hoe komen ze erbij?
Lopen is een van mijn favoriete sporten: gewoon knop omdraaien en gaan... me, myself and I. Er is niet beter om je gedachten even te verzetten. En het is nog gratis ook! Nu als er een baby bij komt, moet je gewoon je gewoon inventief zijn om alles (of toch zo veel mogelijk) gedaan zien te krijgen die je vroeger ook deed. En eentje daarvan is gewoon de kleine spruit meenemen om te gaan lopen. Toen ik nog in Oz woonde zag ik tientallen mama's met hun spruitje in de buggy wandelen of lopen. Ik vond het een superidee en heb dan ook geen moment geaarzeld om het zelf ook te doen toen ik mama werd. En nu nummer twee er is zal ik het opnieuw doen. Ik heb wel veel bekijks, maar eigenlijk in positieve zin. Veel andere lopers spreken me aan of lachen bemoedigend. Het is natuurlijk ook een ietwat intensere workout, maar dit kan alleen maar je lichaam ten goede komen. Ik mag dan wel niet klagen, twee weken na de bevalling heb ik telkens zo goed als mijn lijn terug ;-) ja ik ben bij de happy few, maar ik wil toch dat alles opnieuw strak zit en dan kan een beetje sport natuurlijk geen kwaad. Dus alle mama's neem die buggy's en ga erop uit met je kleine spruit, het zal je zo'n goed gevoel geven.
https://www.bugaboo.com/NL/en_NL/journal/article/2015-bugaboo-runner-ymre-stiekema

Leven op het ritme van de baby

Het leven gaat op 't gemak zijn gangetje. De dagen vliegen eigenlijk voorbij, maar heel veel doe ik eigenlijk niet. Ik voel me weer echt mama: ik ruik de ganse dag naar melk en spuug (en moet dus af en toe van garderobe switchen) en het voelt heerlijk. Wat een klein wezentje eigenlijk met je kan doen is ongelooflijk. Nu hij stelt ook wel vaak het geduld van de mama en de papa op de proef, want hij heeft nog niet echt een ritme gevonden en slaapt ook niet zo goed. Dat maakt het er voor ons niet echt gemakkelijk op, want je snakt toch naar enkele rustige momentjes.
Bovendien loopt er nog een ander wezentje rond die ook de nodige aandacht opeist en dat maakt het net dat tikkeltje zwaarder. Bij je eerste kindje slaap je gewoon wanneer de baby slaapt, maar nu is dit geen optie. 's Morgens moet je gewoon je bed uit. Nu moet ik eerlijk zeggen grote zus is echt wel flink, ze is supertrots op haar kleine broer en van jaloerse momentjes is er weinig sprake. Ze eist natuurlijk ook haar deel van de aandacht op, maar dit is toch heel normaal.
Gisteren was het dan eindelijk het grote moment voor zus, ze was er al maanden naar aan het uitkijken: haar verjaardag! Sinds ze naar school gaat, is het begrip verjaardag iets waar ze heel erg naar verlangde. Gisteren was het dan eindelijk zo ver, haar eerste verjaardag waarvan ze echt beseft dat het haar dag is. En wat was ze enthousiast! Ze straalde de ganse dag. Ook voor mij was het een speciale dag want plots sta je even stil bij het mama zijn en besef je dat die kleine meid al drie jaar in je leven is. Ze heeft je een heel andere kant van het leven laten zien, een mooie kant die ik voor geen geld van de wereld zou willen ruilen!

The day

Het is me gelukt! Het stond op m'n to do-lijstje voor de bevalling: een blog starten. Ik was rustig alle puntjes aan het afvinken, maar dan besloot de baby toch maar even om een zestal dagjes eerder te komen. Nu, zo wilde ik het wel. Bij mijn eerste kindje, mijn dochtertje, was ik twee dagen over tijd en dan zit je daar toch maar op te wachten. Bovendien heb ik dan een hele dag in het ziekenhuis 'gewacht' op het moment. Nu wist ik wel ongeveer wat er komen zou, al kan je het niet helemaal voorspellen.
Ik had al de hele dag contracties, het deed pijn, maar de pijn was al bij al te verdragen. Ik had gewoon geen zin om al naar het ziekenhuis te gaan en dan daar een hele dag te wachten. Ik besloot dus om gewoon nog wat boodschappen te halen, nog een keer naar de winkel waar de geboortelijst ligt te gaan en 's middags heb ik mijn huis een beetje opgeruimd. Misschien dat ik ergens toch voelde dat het 'echt' was. 'S avonds waren we bij vrienden op bezoek, mijn gedachten waren dan ook weer wat afgeleid, maar ik moet eerlijk toegeven dat het nu wel echt pijn begon te doen en dat ik toch al minder kon lachen. De terugkeer naar huis, een wandelingetje van 5 min. was echt de hel, maar ik wilde kost wat kost wandelen-stilzitten in de auto zag ik helemaal niet zitten. Het bad waar ik eerst naar verlangde leek toch geen zo'n goed idee meer en we besloten om toch eens een bezoekje aan het ziekenhuis te brengen. Het was pas in de auto dat ik besefte dat het eigenlijk al zo laat was. Eens in het ziekenhuis aangekomen bleek ik maar liefst 7cm te hebben en dus echt was klaar was om te bevallen. Het was een dubbel gevoel: aan de ene kant was ik blij dat ik mijn kindje binnenkort zou kunnen vasthouden, maar andere kant wist ik dat de ergste pijn nog zou moeten komen. Veel tijd om na te denken was er echter niet, want de baby liet niet op zich wachten. Ik wist van de eerste bevalling wat er komen zou en wist dus dat de pijn pas zou over zijn als de baby eruit was en dat was mijn enige doel. Anderhalf uur later na aankomst in het ziekenhuis was mijn zoontje geboren. Na een halfuurtje kon de gynaecoloog weer beschikken, de man was ook content.