De onderbroken nachten beginnen zwaar door te wegen. 'K weet niet hoe het komt, maar ik kan een hele tijd doorgaan zonder dat ik me echt moe te voel en dan na een paar weken (soms maanden) is het daar plots, ik voel me zo moe. En hoeveel ik ook slaap, ik kan geen slaap in halen. Eigenlijk haal je ook nooit slaap in, het is beter om elke dag op hetzelfde tijdstip te gaan slapen en op hetzelfde tijdstip op te staan (hoe laat je dus ook in je bed kroop).
Mijn kleine man sliep al behoorlijk flink, de eerste keer kwam hij wakker zo rond 3-4u 's nachts en dan nog eens rond 6u. Maar nu komt hij al om 1u en dan nog eens om 3u en dan om 5-6u en als ik dan nog pech heb (wat de laatste week zowat elke dag was), dan is grote zus daar ook vanaf 6u30. "Mamaaaa, ik heb flink geslapen!" Ohhhh, please, neen, het is nog veel te vroeg om naar school te gaan. Maar tegen dan is broer ook alweer wakker... En dan beslis ik maar om op staan, want van slapen zal toch niks meer in huis komen. Hij ligt dan naast mij te knorren en dan slaat hij met z'n hand tegen mijn hoofd of dan voel je dat je net in slaap zal vallen en denk je 'oh neen, ik moet opletten want die kleine man ligt hier bij mij', dus jah dan zit er maar één iets op en dat is opstaan.
Het voordeel van zulke vroege dagen is dat je redelijk veel gedaan krijgt op een dag, rekening houdende met de vele voedingspauzes. Het nadeel als je 's middags na een voeding nog even in de zetel blijft hangen, dan voel je de vermoeidheid toeslaan. En ook dan is dat kleine stemmetje er weer 'oh neen, nu mag je niet slapen, want straks moet je je dochter van school halen'. En zo blijf je natuurlijk met een groot slaaptekort zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten