heisa rond reclamecampagne

Wat een heisa rond de reclamecampagne van een of ander merk van buggy's. Ik had er gisteren al over gelezen maar vandaag gaat het er opnieuw over in de kranten. Oké het model in kwestie draagt mss weinig kleren (zo ga ik helemaal niet lopen, maar in België is het dan ook zelden superwarm) maar waarom gaan mensen zich zo opwinden over zulke zaken. Sommigen gaan zelfs nog een stapje verder las ik gisteren en stellen zelfs in vraag of het wel veilig is om met je spruit in de buggy te gaan lopen... Stel dat je voorwiel in een put vast komt te zitten of vangt je kind niet te veel wind ??? hoe komen ze erbij?
Lopen is een van mijn favoriete sporten: gewoon knop omdraaien en gaan... me, myself and I. Er is niet beter om je gedachten even te verzetten. En het is nog gratis ook! Nu als er een baby bij komt, moet je gewoon je gewoon inventief zijn om alles (of toch zo veel mogelijk) gedaan zien te krijgen die je vroeger ook deed. En eentje daarvan is gewoon de kleine spruit meenemen om te gaan lopen. Toen ik nog in Oz woonde zag ik tientallen mama's met hun spruitje in de buggy wandelen of lopen. Ik vond het een superidee en heb dan ook geen moment geaarzeld om het zelf ook te doen toen ik mama werd. En nu nummer twee er is zal ik het opnieuw doen. Ik heb wel veel bekijks, maar eigenlijk in positieve zin. Veel andere lopers spreken me aan of lachen bemoedigend. Het is natuurlijk ook een ietwat intensere workout, maar dit kan alleen maar je lichaam ten goede komen. Ik mag dan wel niet klagen, twee weken na de bevalling heb ik telkens zo goed als mijn lijn terug ;-) ja ik ben bij de happy few, maar ik wil toch dat alles opnieuw strak zit en dan kan een beetje sport natuurlijk geen kwaad. Dus alle mama's neem die buggy's en ga erop uit met je kleine spruit, het zal je zo'n goed gevoel geven.
https://www.bugaboo.com/NL/en_NL/journal/article/2015-bugaboo-runner-ymre-stiekema

Leven op het ritme van de baby

Het leven gaat op 't gemak zijn gangetje. De dagen vliegen eigenlijk voorbij, maar heel veel doe ik eigenlijk niet. Ik voel me weer echt mama: ik ruik de ganse dag naar melk en spuug (en moet dus af en toe van garderobe switchen) en het voelt heerlijk. Wat een klein wezentje eigenlijk met je kan doen is ongelooflijk. Nu hij stelt ook wel vaak het geduld van de mama en de papa op de proef, want hij heeft nog niet echt een ritme gevonden en slaapt ook niet zo goed. Dat maakt het er voor ons niet echt gemakkelijk op, want je snakt toch naar enkele rustige momentjes.
Bovendien loopt er nog een ander wezentje rond die ook de nodige aandacht opeist en dat maakt het net dat tikkeltje zwaarder. Bij je eerste kindje slaap je gewoon wanneer de baby slaapt, maar nu is dit geen optie. 's Morgens moet je gewoon je bed uit. Nu moet ik eerlijk zeggen grote zus is echt wel flink, ze is supertrots op haar kleine broer en van jaloerse momentjes is er weinig sprake. Ze eist natuurlijk ook haar deel van de aandacht op, maar dit is toch heel normaal.
Gisteren was het dan eindelijk het grote moment voor zus, ze was er al maanden naar aan het uitkijken: haar verjaardag! Sinds ze naar school gaat, is het begrip verjaardag iets waar ze heel erg naar verlangde. Gisteren was het dan eindelijk zo ver, haar eerste verjaardag waarvan ze echt beseft dat het haar dag is. En wat was ze enthousiast! Ze straalde de ganse dag. Ook voor mij was het een speciale dag want plots sta je even stil bij het mama zijn en besef je dat die kleine meid al drie jaar in je leven is. Ze heeft je een heel andere kant van het leven laten zien, een mooie kant die ik voor geen geld van de wereld zou willen ruilen!

The day

Het is me gelukt! Het stond op m'n to do-lijstje voor de bevalling: een blog starten. Ik was rustig alle puntjes aan het afvinken, maar dan besloot de baby toch maar even om een zestal dagjes eerder te komen. Nu, zo wilde ik het wel. Bij mijn eerste kindje, mijn dochtertje, was ik twee dagen over tijd en dan zit je daar toch maar op te wachten. Bovendien heb ik dan een hele dag in het ziekenhuis 'gewacht' op het moment. Nu wist ik wel ongeveer wat er komen zou, al kan je het niet helemaal voorspellen.
Ik had al de hele dag contracties, het deed pijn, maar de pijn was al bij al te verdragen. Ik had gewoon geen zin om al naar het ziekenhuis te gaan en dan daar een hele dag te wachten. Ik besloot dus om gewoon nog wat boodschappen te halen, nog een keer naar de winkel waar de geboortelijst ligt te gaan en 's middags heb ik mijn huis een beetje opgeruimd. Misschien dat ik ergens toch voelde dat het 'echt' was. 'S avonds waren we bij vrienden op bezoek, mijn gedachten waren dan ook weer wat afgeleid, maar ik moet eerlijk toegeven dat het nu wel echt pijn begon te doen en dat ik toch al minder kon lachen. De terugkeer naar huis, een wandelingetje van 5 min. was echt de hel, maar ik wilde kost wat kost wandelen-stilzitten in de auto zag ik helemaal niet zitten. Het bad waar ik eerst naar verlangde leek toch geen zo'n goed idee meer en we besloten om toch eens een bezoekje aan het ziekenhuis te brengen. Het was pas in de auto dat ik besefte dat het eigenlijk al zo laat was. Eens in het ziekenhuis aangekomen bleek ik maar liefst 7cm te hebben en dus echt was klaar was om te bevallen. Het was een dubbel gevoel: aan de ene kant was ik blij dat ik mijn kindje binnenkort zou kunnen vasthouden, maar andere kant wist ik dat de ergste pijn nog zou moeten komen. Veel tijd om na te denken was er echter niet, want de baby liet niet op zich wachten. Ik wist van de eerste bevalling wat er komen zou en wist dus dat de pijn pas zou over zijn als de baby eruit was en dat was mijn enige doel. Anderhalf uur later na aankomst in het ziekenhuis was mijn zoontje geboren. Na een halfuurtje kon de gynaecoloog weer beschikken, de man was ook content.