Ik had al de hele dag contracties, het deed pijn, maar de pijn was al bij al te verdragen. Ik had gewoon geen zin om al naar het ziekenhuis te gaan en dan daar een hele dag te wachten. Ik besloot dus om gewoon nog wat boodschappen te halen, nog een keer naar de winkel waar de geboortelijst ligt te gaan en 's middags heb ik mijn huis een beetje opgeruimd. Misschien dat ik ergens toch voelde dat het 'echt' was. 'S avonds waren we bij vrienden op bezoek, mijn gedachten waren dan ook weer wat afgeleid, maar ik moet eerlijk toegeven dat het nu wel echt pijn begon te doen en dat ik toch al minder kon lachen. De terugkeer naar huis, een wandelingetje van 5 min. was echt de hel, maar ik wilde kost wat kost wandelen-stilzitten in de auto zag ik helemaal niet zitten. Het bad waar ik eerst naar verlangde leek toch geen zo'n goed idee meer en we besloten om toch eens een bezoekje aan het ziekenhuis te brengen. Het was pas in de auto dat ik besefte dat het eigenlijk al zo laat was. Eens in het ziekenhuis aangekomen bleek ik maar liefst 7cm te hebben en dus echt was klaar was om te bevallen. Het was een dubbel gevoel: aan de ene kant was ik blij dat ik mijn kindje binnenkort zou kunnen vasthouden, maar andere kant wist ik dat de ergste pijn nog zou moeten komen. Veel tijd om na te denken was er echter niet, want de baby liet niet op zich wachten. Ik wist van de eerste bevalling wat er komen zou en wist dus dat de pijn pas zou over zijn als de baby eruit was en dat was mijn enige doel. Anderhalf uur later na aankomst in het ziekenhuis was mijn zoontje geboren. Na een halfuurtje kon de gynaecoloog weer beschikken, de man was ook content.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten