This makes me so happy

Deze ochtend waren mijn twee lieve schatten weer schitterend (ondanks het vroege uur dat ze mij uit mijn bed haalden). Ik smelt echt volledig als ik zie hoe mooi de interactie is tussen die twee. Grote zus zit dan honderduit te vertellen tegen kleine broer en hij lacht dan zo vertederend. Het is echt geweldig! Een lach en een plaatje waar geen geld van de wereld tegen op kan. Het is aan deze momenten dat je moet denken wanneer het even wat minder gaat. Wat hou ik toch van m'n lieve schatjes!

sleepy mommy

De onderbroken nachten beginnen zwaar door te wegen. 'K weet niet hoe het komt, maar ik kan een hele tijd doorgaan zonder dat ik me echt moe te voel en dan na een paar weken (soms maanden) is het daar plots, ik voel me zo moe. En hoeveel ik ook slaap, ik kan geen slaap in halen. Eigenlijk haal je ook nooit slaap in, het is beter om elke dag op hetzelfde tijdstip te gaan slapen en op hetzelfde tijdstip op te staan (hoe laat je dus ook in je bed kroop).
Mijn kleine man sliep al behoorlijk flink, de eerste keer kwam hij wakker zo rond 3-4u 's nachts en dan nog eens rond 6u. Maar nu komt hij al om 1u en dan nog eens om 3u en dan om 5-6u en als ik dan nog pech heb (wat de laatste week zowat elke dag was), dan is grote zus daar ook vanaf 6u30. "Mamaaaa, ik heb flink geslapen!" Ohhhh, please, neen, het is nog veel te vroeg om naar school te gaan. Maar tegen dan is broer ook alweer wakker... En dan beslis ik maar om op staan, want van slapen zal toch niks meer in huis komen. Hij ligt dan naast mij te knorren en dan slaat hij met z'n hand tegen mijn hoofd of dan voel je dat je net in slaap zal vallen en denk je 'oh neen, ik moet opletten want die kleine man ligt hier bij mij', dus jah dan zit er maar één iets op en dat is opstaan.
Het voordeel van zulke vroege dagen is dat je redelijk veel gedaan krijgt op een dag, rekening houdende met de vele voedingspauzes. Het nadeel als je 's middags na een voeding nog even in de zetel blijft hangen, dan voel je de vermoeidheid toeslaan. En ook dan is dat kleine stemmetje er weer 'oh neen, nu mag je niet slapen, want straks moet je je dochter van school halen'. En zo blijf je natuurlijk met een groot slaaptekort zitten.

setje slaapzakje en dekentjes

Black Monday

Oh neen... Ramp...mijn allerlaatste dag van mijn officiële zwangershapsverlof. Ik heb nog helemaal geen zin om mijn kleine lieve schat (en mijn grotere schatten) alleen te laten, zeker omdat ik nog steeds borstvoeding geef en ik daar graag nog even mee wil doorgaan. En voor mij is borstvoeding echt wel BORSTvoeding, ik geniet enorm van het moment met min zoontje. Misschien is dat ook omdat ik weet dat het na deze periode echt wel een afgesloten hoofdstuk is.
Ik heb 't eigenlijk behoorlijk naar mijn zin, want ik heb nu eindelijk tijd om me met vanalles en nog wat bezig te houden. Mijn kleine man z'n kamer begint eindelijk vorm te krijgen, receptjes uitproberen, ik heb al heel wat naaiwerk verricht (foto's volgen zo snel mogelijk) en ik heb tijd om te schrijven.
Ik moet natuurlijk nog niet echt gaan werken morgen want Juuujj ik ben leerkracht en na 7 jaar in het onderwijs heb ik nog steeds geen eigen plekje veroverd (en heb ik vorig schooljaar ontdekt dat ik ook nog helemaal nergens sta, want ohhh :-) wat zit dat onderwijssysteem toch fantastisch in elkaar). Nu ja het geeft mij wel de mogelijkheid om nog iets langer te laten genieten, maar dit heeft natuurlijk wel een prijskaartje (lees: inkomsten worden gehalveerd als ik werkloos ben). En dan kan ik niet echt van genieten spreken want ondanks dat ik niks liever zou willen dan gewoon thuisblijven, het wringt...gewoon ja omdat ik toch wel van een comfortabel leventje houd en dat ik vooral mijn allergrootste hobby reizen niet graag zou willen opgeven. Dus jah, wat er komt dat weet ik nog niet, dat het weer spannend wordt des te meer.

De kamer begint vorm te krijgen...

Het is weer van moeten...

Ik kan het echt niet helpen, maar ik ben een lijstjes-mens. Je kent dat wel van die to do-lijstjes, wel ik maak er tientallen. Nog raar dat ik geen to do-lijstje maak van mijn to do-lijstjes :-). Soms is het echt ongelofelijk. Ik voel me er wel beter door om alles op te schrijven, zo is het uit mijn brein (of toch voor eventjes). Het probleem alleen bij mij is dat ik dan het gevoel heb dat ik nog dit MOET doen en dat ook nog MOET doen. Alles wordt gewoon een MOET-opdracht en sommige dingen zijn nu eenmaal dingen die je doet om te ontspannen of omdat je ervan geniet. Maar ik betrap mezelf erop dat ik die leuke dingen, zoals sporten of een lekkere maaltijd bereiden, zelfs ga zien als iets dat ik MOET doen. Het is gewoon niet leuk en ik weet het gewoon van mezelf. Ik plan ook soms zo veel dat ik wil doen op een dag, dat het gewoon niet mogelijk is om dit allemaal te verwezenlijken, zeker niet met 2 kleine kids. Ik raak dan zo over mijn toeren en probeer alles snel te doen, maar dat helpt gewoon niet, want dan brandt de soep aan en wat heb je daar dan aan. En het erge aan dit alles: ik weet het gewoon van mezelf, maar ik kan het toch niet stoppen en doe het telkens opnieuw. Dan denk ik bij mezelf: wat als ik straks weer moet gaan werken? Wat zal ik dan doen?
Ik wil gewoon hebben dat alles perfect is: een netjes gepoetst huis, lekker eten, nog eens wat koekjes bakken, ondertussen nog wat kleertjes maken, sporten... het is gewoon niet mogelijk. Het leven is niet perfect. En ik moet mezelf gewoon af en toe eventjes tot een halt roepen (of mijn vriend doet het voor mij) en weer even op adem komen.

try to think positive

Vandaag kregen we te horen dat de borstkanker die ooit mijn moeder klein probeerde te krijgen wel degelijk erfelijk is. Dit wil zeggen dat zowel mijn zus, ikzelf als mijn broer 50 % kans hebben dat wij ook drager zijn van het gen. Mijn zus werd deze morgen getest en weet over 6 weken meer. Ikzelf laat me over 6 weken testen en dan worden hét nog eens 6 spannende weken. Als we drager zijn van het gen hebben wij 60 tot 80% meer kans om borstkanker te ontwikkelen dan een gewoon mens en dat maakt het toch wel erg bangelijk.
Als ik dan denk aan mijntje kleine kids dan springen de tranen in mijn ogen. Wat als? Ik weet dat ik nog helemaal niets weet en dat ik dus zeker zo ver nog niet moet denken, maar soms spookt het toch door je hoofd. Als we echt drager zijn, bestaan er een aantal opties voor ons: niks doen en gewoon nauwgezet op controle gaan, baarmoeder en eierstokken wegnemen en dan kan je ook nog preventief de borsten laten wegnemen. Eierstokken en baarmoedér laten wegnemen, het klinkt niét aangenaam, maar daar kan ik nog mee leven, bovendien vermindert het risico enorm. De borsten wegnemen vind ik echt over the top scary. Ik denk niet dat ik het over mijn hart krijg om dat te doen, ze zijn echt belangrijk voor mij en voor manlief ( al weet ik zeker dat hij achter mijn beslissing zou staan). Mijn borsten hebben ervoor gezorgd en zorgen nu nog (want mijn klein mannetje is nog niet eens 3 maanden oud) voor dat ik mijn kindjes kan grootbrengen. Ze vervullen hun basisrol want dat is waarvoor ze in de eerste plaats dienen. En om daar dan afscheid van te nemen... Ik mag er niet aan denken. We moeten gewoon positief denken - en als er toch iéts is, we zijn er tenminste vroeg bij.

Morgen is het the day...

Enkele maanden terug hadden mijn moeder en zus een afspraak bij een professor/oncoloog om na te gaan of borstkanker in onze familie erfelijk is en of mijn zus en ik doen moeten oppassen... Twee weken heb ik dan te horen gekregen van hen dat de oorzaak van de borstkanker bij mijn moeder gevonden is en dat mijn zus maar liefst 50% kans erop heeft. Zij wisten het al iets langer maar wilden mij niét ongerust maken, zeker nu hét kleintje er is. Ik moet eerlijk toegeven dat ik e de laatste weken al vaak aan gedacht heb, wat als...? Ik weet wel je hoeft niét te piekeren over zaken die er nog niét zijn, en dat heb ik ook (nog) niet gedaan, ik lig er niet wakker van (was doordat ik zo moe ben van de borstvoeding 's nachts ;-) ), maar ik ben er wel mee bezig. En morgen is het dus dé dag, morgen krijgen ze meer uitleg en gaan ze dus ook een afspraak voor mij maken. Want als mij. Zus 50% kan heeft, heb ik dan die andere 50 %? Ik vind het allemaal best wel eng! En dat zeg ik niet vaak, maar ik denk dan aan mijn twee kleine lieve schaapjes en wil ze absoluut niet moeten missen. Ze zijn ook nog zo klein. Hoe ouder ik word, hoe meer ik ook besef wat het voor mijn moeder geweest moet zijn. Ik begrijp wel niet waarom ze niet wat positiever in het leven staat, waarom ze niet meer geniet van het leven. Als je zo'n ziekte overwonnen heb, zou je alles toch iet beter moeten relativeren. Soms herken ik echt mezelf in mijn moeder of mijn moeder in mezelf en van sommige zaken ben ik daar echt niet blij mee. Versta me zeker niet verkeerd, ik zie mijn moeder zeer graag en we komen goed overeen, maar iedereen heeft zo van die kantjes en ik heb ook van die kantjes en sommige daarvan heb ik zonder twijfel van haar geërfd.