Morgen is het the day...

Enkele maanden terug hadden mijn moeder en zus een afspraak bij een professor/oncoloog om na te gaan of borstkanker in onze familie erfelijk is en of mijn zus en ik doen moeten oppassen... Twee weken heb ik dan te horen gekregen van hen dat de oorzaak van de borstkanker bij mijn moeder gevonden is en dat mijn zus maar liefst 50% kans erop heeft. Zij wisten het al iets langer maar wilden mij niét ongerust maken, zeker nu hét kleintje er is. Ik moet eerlijk toegeven dat ik e de laatste weken al vaak aan gedacht heb, wat als...? Ik weet wel je hoeft niét te piekeren over zaken die er nog niét zijn, en dat heb ik ook (nog) niet gedaan, ik lig er niet wakker van (was doordat ik zo moe ben van de borstvoeding 's nachts ;-) ), maar ik ben er wel mee bezig. En morgen is het dus dé dag, morgen krijgen ze meer uitleg en gaan ze dus ook een afspraak voor mij maken. Want als mij. Zus 50% kan heeft, heb ik dan die andere 50 %? Ik vind het allemaal best wel eng! En dat zeg ik niet vaak, maar ik denk dan aan mijn twee kleine lieve schaapjes en wil ze absoluut niet moeten missen. Ze zijn ook nog zo klein. Hoe ouder ik word, hoe meer ik ook besef wat het voor mijn moeder geweest moet zijn. Ik begrijp wel niet waarom ze niet wat positiever in het leven staat, waarom ze niet meer geniet van het leven. Als je zo'n ziekte overwonnen heb, zou je alles toch iet beter moeten relativeren. Soms herken ik echt mezelf in mijn moeder of mijn moeder in mezelf en van sommige zaken ben ik daar echt niet blij mee. Versta me zeker niet verkeerd, ik zie mijn moeder zeer graag en we komen goed overeen, maar iedereen heeft zo van die kantjes en ik heb ook van die kantjes en sommige daarvan heb ik zonder twijfel van haar geërfd.