Ik weet niet hoe ik me voel. Aan de ene kant ben ik blij dat ik nog steeds thuis ben, maar aan de andere kant zou ik toch graag weer aan het werk zijn. Ik begrijp echt niet waarom het nu al twee keer misloopt, dat ik na mijn zwangerschap aan de kant wordt gezet. Ik ben het zo beu dat onderwijs, ik doe de job nog altijd graag, maar die zoektocht steeds naar een job en dan de zovele sollicitaties waarvan je dan amper een antwoord krijgt. Ik heb gewoon geen zin om eraan te beginnen. Het stond op mijn to do-lijstje voor deze week, maar ik heb noch de energie noch de zin ervoor. Ik zei het nut er niet van in en ik weet dat ik niet bij de pakken mag blijven zitten, maar ik heb het echt eventjes gehad ermee.
En dan net vandaag gaat het op het nieuws (voor de zoveelste keer) over het tekort aan leerkrachten en hoe de minister het beroep aantrekkelijker wil maken. Laat me niet lachen, hoeveel keer heb ik dit al gehoord. Ik sta nu 7 jaar in het onderwijs, 7 jaar en ik hoor al 7 jaar dat het beroep aantrekkelijker moet worden gemaakt. Ze hebben al flink hun best gedaan want zie waar ik sta, NERGENS!
Ik wil wel wat anders doen, ik heb zoveel plannen in mijn hoofd, maar soms lukt het gewoon niet om ze uit te voeren. De ene dag zie ik alles vol goede moed tegemoet en de andere dag lijkt het alsof ik helemaal leeggezogen ben. Ik wil zoveel doen, maak zoveel plannen, maar vind niet altijd de tijd en zin ervoor. Misschien maak ik ook wel te veel plannen, waardoor ik gewoon tilt sla en niet weet aan wat eerst te beginnen. Ik vergeet soms nog dat ik ook een gezin en huishouden heb. Maar er is nog iets... het grootste probleem dat ik te weinig in mezelf geloof. Ik moet er in geloven dat ik iets nieuws kan bereiken en mijn plannen gewoon uitvoeren. Wie niet waagt, die niet wint, zegt het spreekwoord toch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten