Het is een zware dag... En dat is nog zacht uitgedrukt. Ik voel me gewoon kapot en kan elk moment in huilen uitbarsten (niet de eerste X vandaag). De vermoeidheid begint me duidelijk parten te spelen Zoonlief is spijtig genoeg geen zo'n rustige baby als z'n zus. Hij huilt zoooo vaak... Als hij drinkt aan de borst is hij (meestal) rustig, maar bijna meteen daarna begint hij te huilen, behalve als je hem bij je neemt. Maar ook dit is geen zekerheid, want hij heeft ook graag dat je rondloopt. Zo neemt hij dus redelijk veel tijd van je in beslag, en dan loopt er ook nog eens een peuter rond die ook de nodige aandacht eist. Je wordt er zo prikkelbaar door dat je gewoon niets meer kan verdragen. En iedereen in het gezin lijdt er dan gewoon onder.
Ik heb echt geen idee wat er met mijn kleine mannetje scheelt. Ik heb net een beetje op het internet zitten lezen, maar door de overvloed aan informatie, word je eigenlijk geen haar wijzer van ( mss zelfs het tegenovergestelde). Ik heb ook geen idee of dit mss gewoon heel normaal is voor baby's en mijn dochter mss een uitzondering was. Ik zal niet zeggen dat er nooit eens een dag of nacht was waarop ik met de handen in het haar zat over wat we konden doen om haar rustig te krijgen, maar met ons zoontje is het eigenlijk van de eerst nacht al zo. Hij werd om 23u29 geboren dus verstond ik het ergens wel dat hij het helemaal niet leuk vond eenzaam en alleen in een bedje. Maar ook de tweede nacht was er helemaal niets dat hel kon sussen. Ik was ondertussen zo moe, want de eerste nacht heb ik natuurlijk amper geslapen met hem op m'n buik, dat ik tegen de ochtend amper nog kon functioneren. Ik heb dan maar de verpleegsters gevraagd om hem even mee te nemen, want ik voelde gewoon dat ik de controle zou verliezen. Ik zal niet zeggen dat het vanaf dan altijd zo erg geweest is, maar het zijn toch hele zware dagen. Dagen waarvan je enorm aan jezelf gaat twijfelen en waar ook je relatie onder lijdt. Ik hoop gewoon dat het gauw beter wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten